Elke klassieke pianist kan de muziek Frédéric Chopin dromen. Zo ook meesterpianist Boris Giltburg. Maar toen Giltburg gevraagd werd om in een speelfilm de rol van Chopin te spelen dook hij opnieuw in het leven en werk van de Pools/Franse componist. Hij ontdekte veel nieuws en bekeek zijn muziek met nieuwe ogen. Met fenomenaal resultaat!
Boris Giltburg
Boris Giltburg (Moskou, 1984) kreeg vanaf zijn vijfde pianoles van zijn moeder en studeerde later af bij Arie Vardi in Tel Aviv, waar hij sinds zijn kindertijd woont. Hij won talrijke prijzen op internationale muziekwedstrijden, waaronder die van Santander, waar hij in 2002 zowel de Eerste Prijs als de Publieksprijs won, en het Rubinsteinconcours in 2011 (Tweede Prijs en Beste Klassieke Concerto). In 2013 won hij de Koningin Elisabethwedstrijd, waarna zijn al bloeiende internationale carrière op een nog hoger niveau getild werd, met een extra volle concertagenda als gevolg.
Chopin Pianosonate nr. 2 in bes kl.t., Op. 35: deel 1. Grave – Doppio movimento
De pianosonate nr. 2 in B minor, Op. 35, is een pianosonate in vier delen van de Poolse componist Frédéric Chopin.
Chopin voltooide het werk terwijl hij in het landhuis van George Sand in Nohant woonde, zo’n 250 km (160 mijl) ten zuiden van Parijs, een jaar voordat het in 1840 werd gepubliceerd.
3 in B mineur, opus 58 en de Sonate voor piano en cello in G mineur, opus 65), wordt het werk beschouwd als een van de grootste pianosonates van de literatuur.
Het derde deel van de pianosonate nr. 2 is de beroemde treurmars van Chopin (Frans: Marche funèbre; Pools: Marsz żałobny), die minstens twee jaar vóór de rest van het werk werd gecomponeerd en op zichzelf een van Chopins meest populaire composities. De pianosonate nr. 2 bevat toespelingen en herinneringen aan muziek van J.S. Bach en van Ludwig van Beethoven; Beethovens Pianosonate nr. 12 heeft ook een treurmars als derde deel. Een typische uitvoering van de tweede sonate van Chopin duurt tussen de 21 en 25 minuten, afhankelijk van of de herhaling van de expositie van het eerste deel wordt waargenomen.
Terwijl de pianosonate nr. 2 onmiddellijk populair werd bij het publiek, was de kritische ontvangst aanvankelijk twijfelachtig. Robert Schumann, naast andere critici, voerden aan dat het werk structureel inferieur was en dat Chopin “de sonatevorm niet helemaal aankon”, een kritiek die de tijd niet kon weerstaan. Het werk is opgenomen door tal van pianisten en wordt regelmatig geprogrammeerd in concerten en pianoconcoursen. De Marche funèbre bestaat in talloze arrangementen en is uitgevoerd bij begrafenissen over de hele wereld (inclusief die van Chopin), en is een archetypische evocatie van de dood geworden.
Op 25 september speelde Boris Giltburg in het programma ‘Podium Klassiek’ deel 1 van de pianosonate van Chopin Opus 35.
