Speel! De Lessen van Jan Wijn

Beschrijving

Speel! De Lessen van Jan Wijn

Een onvoorstelbare lange periode – om precies te zijn 58 jaar – gaf Jan Wijn pianoles op het conservatorium. De lijst van zijn leerlingen leest als een geschiedenis van de Nederlandse pianoschool: Ronald Brautigam, Wibi Soerjadi, Marietta Petkova, Hannes Minnaar, Nino Gvetadze, Lucas en Arthur Jussen, Caspar Vos en Lucie Horsch. Anderhalf jaar lang sprak Trouw-recensent Sandra Kooke regelmatig met hem, zijn collega’s en leerlingen over zijn werk. Ook woonde ze lessen, masterclasses en voorspeelavonden bij. Uit deze gesprekken en ervaringen maakte ze zeven lessen op die ze presenteert in dit boek. De rode draad: speel eerlijk en in dienst van de muziek, speel ontspannen en houd plezier in pianospelen. Jan Wijn creëerde speels en eigenwijs de bodem waarop het Nederlandse muziekleven groeit en bloeit. Al stopt hij nu aan het conservatorium, het boek Speel! laat zijn gedachtegoed voortbestaan.

Een andere vraag die zich aan mij opdringt: waar wordt iemand die al zo lang les geeft nou blij van? ‘Als ik een hele mooie uitvoering hoor van een heel mooi stuk! Er zijn van die stukken waarbij je denkt: “Jammer dat het afgelopen is, mag het nog tien keer?” Ik ben er nog steeds niet aan toegekomen, maar ik ben van plan om een schriftje aan te leggen met fragmenten in de muziek die me na aan het hart liggen. Het zijn maar een paar maten, dus die moet ik opschrijven.’ Hij noemt de Eerste symfonie van Brahms en zangstukken: ‘Vroeger waren er aria’s uit L’enfant et les sortilèges van Ravel, waar ik helemaal droevig van werd van ontroering. Dat heb ik ook met piano hoor, maar minder.’

Dat je van les geven zelf veel leert, beaamt hij ten volle: ‘Vooral inzicht in de muziek zelf die behandeld wordt, omdat je er als leraar steeds over na moet denken. En ik heb ook veel geleerd van de fysieke kant van het pianospelen. Ik heb vroeger op het conservatorium heel degelijk les gehad, maar later kreeg ik problemen met mijn rechterhand. Door mijn eigen mankement ben ik ook achter een heleboel zaken gekomen. Als iemand bij het spelen van octaven te stijf is, verzin ik oefeningen om het losser te maken. Maar het gekke is dat je er nooit achter komt hoe het nou echt werkt, dat ingewikkelde mechanisme van die handelingen, al die cellen die commando’s moeten geven aan die vingers.’

Men zegt dat een leraar zich na verloop van tijd overbodig zou moeten maken: ‘Ik probeer dat ook altijd, maar soms komen die oud-leerlingen toch weer terug: “Mag ik toch nog een keer voor u voorspelen?” vragen ze dan en dan zeg ik toch weer “ja”, want ik vind het veel te leuk om ze nog een keer te zien! (Bron: De Nieuwe Muze)