Silvestrov: Klavierwerke Vol. 1

Beschrijving

Silvestrov: Klavierwerke Vol. 1

Composities uit de periode van 1961 tot 1979
De werken in deze bundel zijn gerangschikt in chronologische volgorde en tot op zekere hoogte op basis van hun stilistische karakter. Vijf stukken (1961), Triade (1962) en Elegie (1967), die Silvestrov met terugwerkende kracht “lyrische dodecafonie” noemt, werden gecomponeerd in de korte periode waarin hij zich vertrouwd maakte met de muzikale taal van de 20e eeuw. De daarop volgende Sonates (I-III 1972, 1975, 1979) zijn volgens Silvestrov geschreven onder het mom van “stilistische identiteit”. De pianocyclus Kitschmusik (1977) is een van de meest indrukwekkende voorbeelden van zijn “metaforische stijl” (V. Silvestrov). Hoewel de werken uit verschillende creatieve periodes stammen, getuigen ze allemaal van zijn unieke manier van denken en componeren. Dit blijkt uit de manier waarop hij zelfs de kleinste nuances op het gebied van duur, dynamiek en tempo noteert. Bijzondere aandacht verdient zijn gebruik van het pedaal: de componist is van mening dat het een rol speelt als aparte boventoonstem. In deze uitgave zijn de werken die in de jaren zestig zijn gecomponeerd, herzien. Uitvoeringstekens die in Silvestrovs latere werken voorkomen (zoals “leggiero” en “dolce”) zijn toegevoegd, evenals een aantal tempo-, dynamische en pedaaltekens”. (Tatiana Frumkis)

Componist Valenty SylvestrovValentyn Vasyljovitsj Sylvestrov (Oekraïens, Valentin Vasiljevitsj Silvestrov) (Kiev, 30 september 1937) is een Oekraïense componist.


Sylvestrov is geboren toen Oekraïne zeer armoedig was. Zijn eerste opleiding was tot bouwkundig ingenieur. Na drie jaar muzieklessen gevolgd te hebben aan de Kiev Avondschool, zag hij in dat de bouwkunde niet zijn stiel was en hij ging studeren aan het conservatorium van Kiev. Hij kreeg daar compositieles van een andere Oekraïense componist Borys Ljatosjynsky. Al tijdens zijn opleiding schreef hij een groot aantal composities. Door die werken werd al snel duidelijk dat hij geheel zijn eigen weg zou gaan. Hij componeerde in een stijl die hem ten tijde van die compositie goed leek: serialisme, post-seriële muziek, aleatorische muziek, pointillisme… allerlei stijlen kwamen voorbij.

Dit werd natuurlijk door de sovjet-autoriteiten als avant-garde beschouwd en die muziek wilde men niet om het volk te vermaken. Door zijn stijlgebruik werd Sylvestrov niet toegelaten tot de Bond van Sovjetcomponisten, hetgeen direct inhield dat zijn werken niet (openbaar) werden uitgevoerd. Dat zoiets verstrekkende gevolgen kan hebben, blijkt uit de twee volgende feiten:

– ten tijde van de Sovjet-Unie werd de componist in de Muziekencyclopedie met slechts zes regels genoemd;
in het Westen was hij al wat populairder, maar de Sovjet-arm reikte ver; vandaar dat een compositie van hem aan een ISCM-festival[1] in New York anoniem werd ingediend, uit angst voor repercussies.

Het was immers Tichon Chrennikov die de scepter zwaaide, dezelfde man die Dmitri Sjostakovitsj jarenlang dwarszat. In 1995 was de lucht zo geklaard dat er een album met zijn muziek uitkwam. Waardering vanuit het buitenland bleek uit een prijs van de Koesevitski Stichting voor zijn 3e symfonie. Ook de Nederlandse stichting Gaudeamus gaf hem een prijs voor zijn werk Hymnen. (Bron: Wikipedia)

Om in zijn levensonderhoud te voorzien, ging Sylvestrov dan maar les geven. Vanaf 1970 begon hij op freelancebasis te componeren.