Mozart: Piano Sonata D major KV 576

Beschrijving

Mozart: Piano Sonata D major KV 576

Heb medelijden met de pianist die vertrouwt op Mozarts aanduiding van K. 576 als een leichte Klaviersonate een gemakkelijke pianosonate. Het werk werd geschreven in 1789, kort na de terugkeer van de componist van een grotendeels mislukte concerttournee door Potsdam, Leipzig en tenslotte Berlijn, waar de sonate mogelijk werd opgedragen aan de prinses aan het Pruisische hof. Er kwam weinig van Mozarts reis in de vorm van nieuwe opdrachten, en geen wonder: sommigen hebben gesuggereerd dat deze sonate in D majeur eigenlijk de moeilijkste van de 18 sonates. Gevorderd niveau. Een technisch uitdaging voor de pianist. De technische problemen zitten niet in het levendige thematische materiaal, maar in de grondig contrapuntische behandeling ervan, misschien geïnspireerd door Mozart zijn bezoek aan Leipzig en zijn hernieuwde kennismaking met de sluimerende maar nog steeds enorm invloedrijke meesterwerken van Johan Sebastian Bach. De sonate heeft drie delen in de gebruikelijke snel-langzaam-snel-configuratie. Het eerste deel, een Allegro in een vrolijke 6/8 maat, wemelt van imiterende ingangen die, afzonderlijk genomen, van Bach zouden kunnen zijn uitvindingen, maar ze lossen zichzelf op in akkoorden begeleid toonladdermateriaal; de muziek verliest nooit zijn sierlijke, klassieke stroom. Deze sonate heeft, vanwege de hoornzang, soms de bijnamen Trompet of Jacht gekregen, en de fundamentele intellectuele aantrekkingskracht van het werk wordt vanaf het begin duidelijk wanneer deze stereotiepe figuur onverwachts wordt geïmiteerd. Het tweede onderwerp van de expositie is op een manier uit het openingsmateriaal gehaald Haydn zou zijn geweest, en de ontwikkelingssectie is een bijzonder dicht contrapuntisch essay. Het middendeel Adagio, in A majeur, is een heldere melodie die zachtjes wordt verduisterd door chromatische loopjes, en de Allegretto-finale, bijna net zo contrapuntisch als het eerste deel, brengt forte, chromatische en virtuoze behandelingen van het belangrijkste materiaal tussen de schijnbaar zachtmoedige uitspraken van dat materiaal dat de basisafdelingen van de beweging markeert. Dit was Mozarts laatste pianosonate, en hij spreekt zowel pianisten die op zoek zijn naar een Mozartachtige uitdaging als degenen die geïnteresseerd zijn in het contrapunt in de late werken van Mozart, altijd aan.