Elf Studies over een Thema van J. Mulders voor Piano

Beschrijving

Het ontstaan ​​van Elf studies over een thema van J. Muldersbestrijkt een periode van 35 jaar. In wezen gecomponeerd in 1983/84 verscheen de eerste versie in 2004. Herschrijven van de compositie in 2009, de tweede versie zag het levenslicht in 2010. In 2017 werd ik aangenaam verrast door een verzoek van de bekende Griekse pianist Theodore Tzovanakis (https ://tzovanakis.com), die mij vroeg of hij het werk mocht uitvoeren tijdens een tournee door Zwitserland (wereldpremière in Genève) en Nederland (Rotterdam, Den Haag, Amsterdam). Ik maakte van de gelegenheid gebruik om de partituur nog eens grondig door te werken, wat resulteerde in deze derde versie, die, naar we mogen aannemen, de laatste is. Met twee etudes (nummers III en VIII uit de tweede versie) was ik niet zo blij en die verving ik door een wals in A groot. Dit bracht me op het idee om het oude concept van de eerste versie te herstellen: twee keer de technisch veeleisende studies te ontlasten door een intermezzo van melodisch karakter. In tegenstelling tot de eerste versie zijn deze intermezzi echter ook variaties op het thema, respectievelijk in het karakter van een elegische sarabande en een charmante wals. In verband hiermee is de volgorde van de enigszins herziene onderzoeken enigszins aangepast. De toegepaste variatietechniek is die van de ‘karaktervariatie’, waarbij in het algemeen het aantal maten, de fraseologie en de harmonische functies in wezen intact blijven. Dit geldt met name voor de perifere studies. Die in het hart van de compositie wijken meer af van de plattegrond, qua toonsoort, structuur en harmonie. respectievelijk in het karakter van een elegische sarabande en een charmante wals. In verband hiermee is de volgorde van de enigszins herziene studies enigszins aangepast. De toegepaste variatietechniek is die van de ‘karaktervariatie’, waarbij in het algemeen het aantal maten, de fraseologie en de harmonische functies in wezen intact blijven. Dit geldt met name voor de perifere studies. Die in het hart van de compositie wijken meer af van de plattegrond, qua toonsoort, structuur en harmonie. respectievelijk in het karakter van een elegische sarabande en een charmante wals. In verband hiermee is de volgorde van de enigszins herziene studies enigszins gewijzigd. De toegepaste variatietechniek is die van de ‘karaktervariatie’, waarbij in het algemeen het aantal maten, de fraseologie en de harmonische functies in wezen intact blijven. Dit geldt met name voor de perifere studies. Die in het hart van de compositie wijken meer af van de plattegrond, qua toonsoort, structuur en harmonie. Dit geldt met name voor de perifere studies. Die in het hart van de compositie wijken meer af van de plattegrond, qua toonsoort, structuur en harmonie. Dit geldt met name voor de perifere studies. Die in het hart van de compositie wijken meer af van de plattegrond, qua toonsoort, structuur en harmonie.
Deze definitieve versie van het werk is uiteraard met dank opgedragen aan Theodore Tzovanakis.