Buxtehude: Orgelwerke Band II

Beschrijving

Deze editie is het resultaat van Harald Vogel’s jarenlange praktijk als organist en musicoloog. De muziektekst is gebaseerd op een herwaardering van 17de- en 18de-eeuwse handschriften met de vrije orgel- en klavierwerken van Buxtehude. Ze zijn ontstaan ​​tijdens een overgangsfase tussen de traditionele lettertabulatuur en het notenschrift dat nog steeds in gebruik is. Omdat veel werken alleen bewaard zijn gebleven in transcripties voor notenschrift, werd de redacteur geconfronteerd met een hoog foutenpercentage, dat hij zorgvuldig analyseert in de Einzelanmerkungen.

Tijdens de voorbereiding van de uitgave heeft de redacteur altijd de uitvoeringspraktijk in het oog gehouden, maar toch wordt het beeld van de bronnen nooit vervormd (bijv. door overbodige rusten, niet-conform de bronnen stralen en de onhistorische aanpassing van maatsoorten) en blijft heel dicht bij de compositorische notatie, de lettertabulatuur. Het flexibele gebruik van drie notenbalken en de gedifferentieerde verdeling van de stemmen op de notenbalken zorgen voor een benadering in leesconventies van historische notatie met de resulterende informatie over handverdeling.

Door het vrije orgelrepertoire te groeperen in werken met obligaat pedaal en werken voor manualen, is deze editie georganiseerd in twee delen. Het eerste deelvolume (I/1, EB 9304) bevat het Voorwoord en de Preludes, terwijl het tweede deeldeel (I/2, EB 9305) Toccata’s, werken van Ostinato, alternatieve versies en een uitgebreid kritisch commentaar (alleen in het Duits) bevat. Deel II (EB 9306) bevat Buxtehude’s gratis orgel- en klavierwerken (manualiter) met de daarbij behorende teksten (Voorwoord en Kritisch commentaar).

Tot 1971 werkte Harald Vogel aan een proefschrift (met Georg von Dadelsen, Hamburg) over “Die Fuge um Bach”. Naast de beschrijving van de “opname” van drievoudige maten in de C-notatie en de onregelmatigheden van de “stemmutatie” in de polyfone structuren, omvatte dit ook een discussie over de rechtvaardiging van de “innerlijke tekstkritiek”. Met de innerlijke tekstkritiek worden afwijkingen in parallelle passages verenigd. De Noord-Duitse fugastijl, die een hoogtepunt bereikt in het werk van Buxtehude, wordt gekenmerkt door een constante diversiteit aan details in onderwerp en polyfone progressies. Een van de ‘indicatoren van de fantastische stijl’ is het oplossen van de polyfone structuren aan de uiteinden van de fuga’s, zoals duidelijk is in het werk van Buxtehude.

In deze editie wordt een muzikale tekst gepresenteerd die de uniformiteit van details die niet overeenkomen met de bronnen, vermijdt. Er zijn echter veel voorbeelden van transcriptie- en vluchtige fouten, die op een methodische systematische manier worden geanalyseerd.